Czas na wersję bis
Dzisiaj przywódcy państw Unii Europejskiej dyskutować będą o Strategii Lizbońskiej oraz o Pakcie Stabilności i Wzrostu. Oba dokumenty są silnie ze sobą powiązane i oba ulegają poważnym zmianom. Ich żywot jest krótki, zaledwie paroletni, ale gołym okiem widać, że nie wytrzymały próby czasu i okoliczności, potrzebne są więc wersje bis.
Strategia Lizbońska miała być sposobem na konkurencję zewnętrzną, dzięki jej realizacji Unia Europejska w ciągu 10 lat miała stać się bardziej konkurencyjna niż Stany Zjednoczone, ale ten cel okazał się nierealny. Dzisiaj UE jest ponad 20 lat za USA, które wciąż uciekają, gdyż rozwijają się szybciej niż europejskie ugrupowanie, chociaż nie słychać, aby Amerykanie czerpali ducha z jakiegoś papierowego scenariusza.
Pakt Stabilności i Wzrostu, przyjęty z inicjatywy Niemiec, pomyślany był jako zapora chroniąca wspólną walutę przed skutkami nieodpowiedzialnej polityki budżetowej niezdyscyplinowanych państw. Jego reguły okazały się nazbyt surowe, o czym szybko przekonały się filary strefy euro - Niemcy i Francja, które nie utrzymały deficytów poniżej 3 proc. PKB. Zaczął się lobbing na rzecz złagodzenia przepisów paktu, a decydujące okazały się niedzielne obrady ministrów finansów, podczas których przyjęto nową wersję, korzystną dla grzeszników łamiących reguły budżetowe, chociaż nie tylko dla nich. Dla Polski ważna jest możliwość uwzględnienia przy liczeniu deficytu kosztów reformy systemu emerytalnego. Analitycy ostrzegają, że za rozwodnienie paktu trzeba będzie jednak zapłacić, bo wzrosną stopy procentowe, osłabnie euro, spadnie wiarygodność kredytowa, ale w sumie może on spełnić pozytywną rolę, wszakże pod warunkiem, że będzie respektowany.
Wojciech Zieliński
