Jeden "wie co mówi", drugi "mówi co wie"
Precyzja wypowiedzi jest u polityków cechą tyleż rzadką co pożądaną przez wyborców i szeroką publiczność, ale wszyscy mają w pamięci, że prawdziwie mądry i odpowiedzialny, nie tylko polityk, "wie co mówi", a nie koniecznie "mówi co wie".
Odpowiedzialność za słowo, rzecz szczególnie zastanawiająca, nie jest mocną stroną polityków, nie tylko polskich, nie stanowimy tu jakiegoś chlubnego czy niechlubnego wyjątku. Bardzo szybko wzrasta ona w momencie przejmowania władzy, co niestety objawia się często już tylko niezrozumiałym, ogólnikowym bełkotem rządzących, opozycji zaś - zdają się sądzić politycy - przystoi wszystko. I wszystko można powiedzieć. Najtrudniejszy jest więc ten okres, kiedy opozycja nie jest jeszcze u władzy, ale już większość społeczeństwa ma przekonanie, że niebawem będzie. Ot, jak teraz w przypadku Platformy Obywatelskiej.
Jan Rokita, jeden z liderów PO, wyniesiony na szczyty popularności polemikami i filipikami z najdłuższego serialu nowożytnej Europy, obrad speckomisji ds. afery Rywina, swój barwny język przeniósł żywcem do gospodarki, no może polityki gospodarczej. Boleśnie, choć przejściowo, odczuł to złoty, a wykluczenie, przez kandydata na przyszłego premiera, "jakiegokolwiek ukłonu PO w stronę planu Hausnera" wprawiło w osłupienie zachodnich inwestorów: nic nie zrozumieli i bardzo trudno było im cokolwiek wyjaśnić.
Przyszły Panie premierze - jak wskazuje wiele znaków na ziemi i niebie - apeluję o przypomnienie sobie, jaki był główny transparent w sztabie wyborczym podczas zwycięskich kampanii prezydenta Clintona (u Busha był podobny). A jeśli Pan nie pamięta? - brzmiał on "Gospodarka, durniu".
